توسط : آوای فرهنگی – با استناد به منابع غنی دین مبین اسلام، اصول علمی و تجارب به دست آمده از چهار دهه خدمت در نهادهای انقلابی و سازمان‌های دولتی، عهدنامه‌ای برای کسانی که در پست‌های مدیریتی منصوب می‌شوند، ارائه می‌شود…
عباس نورزائی کارشناس ارشد مدیریت توسعه روستایی
با استناد به منابع غنی دین مبین اسلام، اصول علمی و تجارب به دست آمده از چهار دهه خدمت در نهادهای انقلابی و سازمان‌های دولتی، عهدنامه‌ای برای کسانی که در پست‌های مدیریتی منصوب می‌شوند، ارائه می‌شود.پیشنهاد می شود دستگاه‌های دولتی و حتی سازمان‌های غیردولتی، بستری را فراهم آورند که این افراد در بدو انتصاب و شروع هرگونه فعالیت مدیریتی با خود و خدای خود و مسئولین بلافصل خویش عهد ببندند تا در ظل توجهات خداوند منان در طول مدت خدمت در پستی که قرار می‌گیرند، به تک تک اصول و مبانی زیر عامل بوده، رضای خداوند را در خدمت به مخلوق، بالاترین پاداش خود بدانند:
۱- در محیط کار، قاطع اما مهربان، جدی اما لطیف باشند.
۲- صمیمی و با صداقت بوده، سعی کنند رفتارشان با گفتارشان منطبق باشد.
۳- زودتر از دیگران به محل کار آمده و دیرتر از دیگران بروند.
۴- نظم را در محیط کاری با استقرار نظام‌های مورد نیاز برقرار کنند چون در یک محیط بی‌نظم، همه طلب‌کار و مدعی‌اند، اما در یک محیط منظم و مبتنی بر اصول، مدعیان، احساس بده‌کاری می‌کنند.
۵- آراستگی و پیراستگی را که شامل پاکیزگی، زیبایی، ایمنی، بهداشت و انضباط است، در محیط کار اعمال کنند.
۶- به اصول، قول‌ها و به تعهدات خود و همکاران در محیط سازمانی و اجتماعی پایبند باشند.
۷- حتی‌الامکان خود یا نماینده‌شان در صحنه‌های شادی و غم همکارانشان حضور داشته باشند.
۸- در امر روابط با دیگران احساساتی، هیجان‌زده و شتاب‌زده عمل نکنند.
۹- به نمایندگان کارکنان و نیز کارکنان با تجربه و با سابقه، اهمیت بدهند و آنها را بازوی فکری و اجرایی خود قرار دهند.
۱۰- اطلاعات‌شان را در محیط کار و زندگی همکارانشان کامل کنند، به‌خصوص به مشکلات اقتصادی و خانوادگی آنها واقف باشند.
۱۱- تبعیض، یکی از شکوه‌های عمومی و مشترک همکاران آنها در محیط کار و ارباب رجوع است، این بیماری مدیریتی را در موارد و سطوح مختلف بشناسند و در رفع آن بکوشند.
۱۲- در دوران تنعم، رونق و برکت، همکاران و مردم را دریابند تا در دوران سختی و بحران، نظام و سازمان را دریابند.
۱۳- هرگز به خاطر کارهایی که برای همکارانشان می‌کنند، بر آنها منت نگذارند.
۱۴- هرگز در حضور جمع با همکارانشان مجادله، تندی و یا آنها را سرزنش نکنند، اما در مورد تشویق، این محدودیت را نداشته و معتقدیم تشویق در حضور عموم مؤثرتر و مفیدتر خواهد بود.
۱۵- به‌موقع تشویق کنند، به‌موقع تذکر دهند و بیشتر از آنچه تذکر می‌دهند، تشویق کنند، یادمان باشد، که تشویق الزاماً نباید مادی باشد.
۱۶- از جاذبه و دافعه، توأمان کمک بگیرند، اما جاذبه را در حد اعلا و دافعه را در حد نیاز و ضرورت به‌کار برند. از این دو ابزار برای افراد مختلف، متناسب با ظرفیت آنها استفاده کنند.
۱۷- هر گاه تصمیم غلطی گرفتند، با شهامت و درایت آن را لغو کنند، اما سعی کنند کمتر چنین اتفاقی به وقوع بپیوندد.
۱۸- همکارانشان را در زحمت‌ها و رحمت‌ها و حتماً در هر دو سهیم کنند. آنها تصور می‌کنند زحمت‌ها را آنها می‌کشند و رحمت‌ها را دیگران که سرپرست‌ها و مدیران می‌باشند، می‌برند. تلاش کنند این تصور نادرست را در ذهن همکارانشان در عمل از بین ببرند.
۱۹- در مواردی که تصمیم آنها به منافع عمومی کارکنان و مردم مربوط می‌شود، با دقت و حوصله و با اطلاعات و مشورت بیشتر تصمیم بگیرند.
۲۰- از قوانین و مقررات مربوط به حقوق و تکالیف کارکنان، کاملاً مطلع باشند.
۲۱- همکارانشان را بیش از هر چیز، انسان ببینند و انسانیت آنها را دریابند تا آنها خود، کار و مسئولیت را دریابند و آنها تأکید بر کنترل‌های درونی و وجدانی داشته باشند.
۲۲- در بازدیدها به کارهای در حال انجام توجه کنند و جلوی کار ناقص، معیوب و بی‌کیفیت را در هر مرحله‌ای باشد بگیرند.
۲۳- هرگز مشکلات و مسایل انسانی را مقطعی حل نکنند، بلکه با ریشه‌یابی، آنها را به طور اساسی رفع کنند.
۲۴-به آموزش و پرورش همکارانشان اهمیت دهند و آن را نه مقطعی و با فاصله، بلکه با برنامه‌ریزی و به‌طرزی همیشگی، تعقیب کنند.
انتهای پیام/
