چند پرسش سرگردان درباره رتبه بندی معلمان

سلام به همه فرهنگیان . از ماست که بر ماست.
از همان اول هم کاملا مشخص بود که رتبه بندی معلمان دست آویزی برای آرام کردن موقتی معلمان و گذر از شرایط بحرانی آموزش و پرورش و دلخوش کردن ما معلمان بی آلایش و در نهایت پر کردن کلاسهای خالی بود.

عزیزان. حق دادنی نیست. گرفتنی است.

ما از قشر راننده هم بی عرضه تریم و دولتمردان ما این حقیقت را خوب درک کرده اند که معلم جماعت بی عرضه و بی بخار است.

اگر جز این است بگویید ما هم بدانیم.

ماهی را هر وقت از آب بگیرید تازه است. اکنون بهترین زمان ممکن برای آن است که ما معلمها هم خودی نشان دهیم و از حقوق حقه خودمان دفاع کنیم.
۱.
اضافه کاری نکنیم.

۲.امتحانات را برگزار نکنیم.

شاید آقای روحانی و وزیر آموزش و پرورش به خود آیند و این حقیقت را بفهمند که اگر کشور را به یک بدن تشبیه کنیم قلب آن و نبض تپنده آن, معلم است.
روی کلمه ” معلم” تاکید میکنم چون دیگر فرهنگیان کمترین ارتباطی با دانش آموز و امر خطیر آموزش ندارند.

مدیر مدرسه و معاونانش ثانیه شماری می کنند که ساعت تفریح هر چه زودتر تمام شود و بچه ها به کلاس بروند و نفس راحتی بکشند.

خدمتگذار هم که اصلا کاری به کار بچه ها ندارد.
مسوولین محترم اداره هم از اینترنت رایگاه بهره حد اکثری را برده و سر گرم دانلود فیلم و بازی و …. هستند.

پس به یقین نبض آموزش و پرورش در دستان توانای معلم قرار دارد و بس.

ای کاش رئیس جمهور ما کمی از مسوولان ژاپنی درس بیاموزند.

ژاپن بعد از جنگ جهانی و بمباران اتمی توسط آمریکا فقط و فقط به لطف توجه ویژه به معلم ها بود که تبدیل به ژاپن کنونی شد.
به خداوندی خدا قسم ما فرهنگیان و به خصوص ما معلمین در حق خود و خانواده هایمان ظلم میکنیم که در برابر این بی عدالتی آشکار و تبعیضات زجر آور , سکوت کرده ایم.
خداوند در قرآن می فرماید:

ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم.

کلام آخر اینکه برای خودم متاسفم که معلم شدم.
برای دانش آموزان و خانواده هایشان متاسفم که آموزش و پرورش در کشور
ما کمترین توجهی به امر آموزش ندارد

متاسفم که وزارت آموزش و پرورش از نظر رئیس جمهور و سایر دولتمردان و مجلس , آنقدر بی اهمیت شده که آن را فقط مصرف کننده تلقی میکنند.

آقای روحانی!! آقایان وزرا !! آقایان نمایندگان مجلس !! تولیدات ما شماها هستید.